“Straks kom je nog in een sleur.” Het was zes jaar geleden, ik had geen kinderen en zat met het zeven maanden oude, schattige zoontje van mijn vriendin Janneke op mijn schoot. Janneke zelf keek op dat moment heel vies en spuugde dat woord bijna uit: sleur. Ik fronste, vroeg waar ze bang voor was en wat volgde was een heel verhaal met als strekking: als je niet uitkijkt, is elke dag hetzelfde. Moet je echt niet willen. Ik knikte natuurlijk mee, want ja, nee, als je het zo stelde, dan was dat natuurlijk echt het begin van het einde:...